سلام برمولایمان امام عصر والزّمان(عج الله تعالی فرجه الشّریف)

سلام دوستان

امروز تصمیم گرفتم بالاخره حرف دلمو بگم، ینی بنویسم.حقیقتش وقتی وبلاگ نویسی رو شروع کردم فکر کردم دیگه تمومه، همه عالم و ادم میان و متنامو میخونن.از اینکه میتونستم بدون تعارف بنویسم،خیلی خوشحال بودم، چون کسی منو نمیدید، پس ریا هم نمیشد(نه اینکه اخره ایمانم).اما، تو این مدت خیلی چیزا دستگیرم شد، بعضی ها اونقدر پاک و معصوم بودن که یه وقتایی واقعا تحت تاثیر قرار میگرفتم، معلمی بودن و خبر نداشتن،اوناییکه من دنبالشون میگشتم نبودن،هرچی قرار بود بگم و همه میدونستن. بنابراین،موندن و نوشتن، جز وقت تلف کردن نبود.باور کنید هر دفعه که تصمیم میگرفتم یه پست جدیدی بنویسم،خیلی عذاب می کشیدم.به خودم میگفتم:به پست قبلیه چقدر پابندی که این جرات و جسارت رو پیدا کردی تا دوباره از آقات بنویسی؟؟؟!!!...

این روزها تو هر وبلاگی یا حرف از امام خمینیه یا شهدا،تلوزیون که خداییش دینشو ادا کرد، اما چیزیکه مهمه، حرف و عقیده و هدفشون بود نه نام و نشونشون.اونا مردان خدابودند،هدفشون هم خدایی بود، درست مثل یاران اربابشون امام حسین(علیه السلام).

یاد امام و شهدا دل و می بره کرببلا...

یکی تعریف می کرد: امام خمینی عقیدش بر این بود که تا به خودسازی و تکامل نرسیدیم نباید دیگران رو پند و نصیحت کنیم.

و این حرف چقدر قشنگ بود .در واقع خودسازی،همون پنده،همون نصیحته و از همه مهمتر همون امر به معروف و نهی از منکره.

بگذریم،اومدم بگم مطمئنا اقا(امام زمان علیه السلام) ازم نمیخواد یه وبلاگ به نام مبارکش داشته باشم،یا هر چند وقت 1بار یه حدیثی بنویسم و برم،،،

این بار به جای التماس دعای فرج،عاجرانه و ملتمسانه میخوام :خیلی خیلی دعام کنید تا اونی بشم که اقام میخواد